Tarumar - Nedim Nihal

[Edebiyatçı]

Tarumar

Dinle kardeşim, bundan çok zaman önce, nice kuvvetliydim!
İnsanlar beni severdi, ben insanları, onlara şiirler yazardım...
Şarkılar yapardım, âşık olurdum... Ben insanları çok severdim!
Niye böyleyim akıl sır ermez, yaşamda fer kalmamış, ağlarım...

Şimdi nice zaman geçmiş üstünden, saçlarıma karlar yağmış,
Ben feverân olmuşum, hastalanmışım, mâh yüzüm çâklanmış,
Ey zevrâk-ı derun! -sendeki bu hâlet nedir- kim incitti seni?
Belki akıl böyle etti beni, bir hayat önümde, boşa yaşanmış...

Âh sevgilim, saçlarım, yüzüm gözüm ellerim her şeyim tarûmar,
Tekrar gel yanıma, şimdi, bana yaşamı öğret, sana yalvarıyorum...
Aylardır görmemiştim seni, hakiki sevinci -neydi-, geldin şimdi yâr
Beni tanımıyorsun gibi, onca anıyı, ne yaptın, söyle soruyorum

Hayat denilen yol çok kısa, cilveli nazlı bir sevgili gibi adetâ,
Anlayamam ben çoğu zaman, yaşıyoruz mecburen bu yolda,
Niye böyleyiz, biz mutlu değiliz -neden- oysaki mutluyum ben!
Tarûmar oldum bu yolda, melamet benim soy adım oldu ya!

Gerçekten bu yalana kim inanır, aşk sevgi büyük yalanlardır,
İnsanı kendinden geçirir, çeşm-i âb dökülür her yer ıslanır,
Benim yolum budur artık, melâmet benim, âşık değilim!
Bırakın bu işleri, bu hâleti, rakkası izleyin, o, dünyanın sırrıdır...

Nedim Nihal