Biraz KüL Biraz Duman

[Serzenish]

Bu kent sana ağlarsa susturamazsın.

Yazık olur
gelmelerin / gitmelerin tümüne.

Dahası
Duyarsın ki
Gök kubbe dediğin
O mavi yığın
Çöküvermiş üstüme

Boynu büküklüğüm
Enkazdan çıkamamışlığımı resmederse
Ve bir yangın büyürse
Harabelerde
Anla ki naçar olmuşum
Çuvaldızın sivri ucu kendime
Sen
alınma /İncinme /Gücenme.

İstersen dip sarhoşluğu
İstersen
Vurgun sonrası
şaşkınlığı de
Toprakta kışlamış
Tombul bir solucan gibi
Süklüm püklüm
Ardın sıra
Sürünüşüme.

ne dersen de

Ama sakın
Sakın ola beni
Yorgun savaşçı belleme

Bil ki inatla
Ve yorgunluk duymadan
Sabahlara ayna tutmadayım
Yoksa
geceler boyu
Baş ucunda işim ne?

Yere göğe sığmıyorsun içimde

Bir yatıyor
Bin kalkıyorsun
Hepsi sen kokuyor ama
Hepsi başka biçimde.

Hiç kesintisiz
yeniden başlıyorum
Nice milatları koyarak ezberime
Senden
yine sana geçiyorum.
Ayak izlerim imdir
Sende kayboluşlarımdan
Sana dönüşlerime

biraz kül biraz duman bu benim işte

Gözün gibi bak diyemem ama
Bilemem neler olur
Eğer dokunursan
Bana ait çizgilere

Bu kent
sana ağlamasın olur mu?
Ağlarsa
Susturamazsın

Kendim için bir şey istiyorsam namerdim

Sadece
bu şehir ağlamasın diye

Yağmur duası sonrası
Umutsuz bir
amin niyetine

Bir tutam ilgi
Bir tutam sevgi
Katamaz mısın gülüşüne?